Czym jest Ratel i dlaczego przydomek Terminator?

Ratel Miodożerny to zwierzę o którym być może słyszeliście, być może nie. Sama nazwa zwierzęcia może się wielu kojarzyć z czymś niebezpiecznym bo od czasu do czasu słychać o tym że np: Ratel pogonił lwa lub zaatakował lamparta i wygrał, ale niektórych może zdziwić jak to zrobił kiedy się dowiedzą jaki ma on rozmiary.

Wpierw zaczniemy od jego rozmiarów.

Ratel osiąga niewielkie rozmiary i można się dziwić czemu udaje mu się pokonać lwa. Ratele osiągają długość 1 metra z czego ich ogon ma niecałe 30cm. Wysokość to około 25-40cm więc patrząc są mniejsze od Polskiego lisa. Wygląd ratela jest dosyć nietypowy bo ma czarne futro w białe pasek na grzbiecie co mocno przypomina skunksa. Taki wyglą ma oczywiście odstraszać drapieżniki co w europejskich lasach działa w 90%, lecz w Afrykańskim stepie zadziała raczej w 40%.

Teraz po wyglądzie przejdźmy do preferencji żywieniowych ratela. Ratel jest mięsożerny dlatego jego pokarmem są: małe ssaki, jaszczurki, ptaki, jajka, ale także węże, skorpiony i jak jego nazwa wskazuje miód afrykańskich pszczół. Skąd jednak Ratel poluje akurat na tak jadowite zwierzęta przecież w Afryce węże i skorpiony mają jad zdolny zabić i nawet człowieka a ratel tak sobie na nie poluje? Teraz omówimy dlaczego tak jest.

W końcu przechodzimy do finału czyli skąd przydomek Terminator. Skoro Ratel poluje na węże, skorpiony wchodzi do ulów pszczół i walczy z lwami to co daje mu tak dobre wyniki w tych potyczkach? Otóż ratel jest do tego przystosowany. Pierwszą zaletą jest jego skóra która jest po prostu gruba, na tyle gruba że ratel jest w stanie przeżyć uderzenie z maczety. Kolejnymi zaletami są:

Ratel nie odczuwa bólu tak mocno przez to bardziej może się skupić na walce.

Jest on uodporniony na jad skorpionów i węzy tak że potrafi przeżyć ugryzienie jednych z najbardziej jadowitych węży Afryki.

Ratel posiada długie twarde pazury i zęby przez co w ataku jest idealny, a do tego łatwiej mu polować na zwierzęta pod ziemią bo dobrze kopie.

Ratel nie zawsze wychodzi zwycięsko że swoich pojedynków i zdarza się że zostanie rozszarpany przez lwy lub hieny, ale jednak jak na afrykańskiego skunksa sobie dobrze radzi.

 Karlik szponiasty - Hymenochirus boettgeri

Jedyna chyba żabka którą można bezpiecznie trzymać razem z rybkami :)

Nazwa:
Nazwa łacińska miła uhonorować niemieckiego zoologa Oskara Boettgera.

Występowanie:
Występuje w Nigerii , Kamerunie , Gwinei Równikowej , Gabonie i na wschód do Republiki Środkowoafrykańskiej i wschodniej Demokratycznej Republiki Konga . Przypuszczalnie występuje w Republice Konga, ale nie został tam odnotowany. Jest gatunkiem pospolitym na większości swojego szerokiego zasięgu i Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody oceniła, że ​​jej stan ochrony budzi najmniejsze obawy.
Hymenochirus boettgeri zwykle występuje w cichych, zacienionych wodach nizinnych lasów deszczowych oraz w wodach stojących przy wolno płynących rzekach.

Motylowiec - Pantodon buchholzi

Niezwykle ciekawa ryba, która w akwarium zdecydowanie przyciąga uwagę i wzrok :)

Nazwa:
Patrząc z góry, dzięki charakterystycznym płetwom piersiowym, przypomina motyla. Stąd nazwa Motylowiec.

Występowanie:
Występuje w lekko kwaśnych, stojących zbiornikach wodnych Afryki Zachodniej. Preferują zbiorniki z wodą tylko lekko płynącą lub całkiem bez prądu z dużą ilością powierzchniowych liści do pokrycia. Rybki te śą powszechnie spotykane w jeziorze Czad , dorzeczu Konga , w całym dolnym Nigrze , Kamerunie , Ogooue i górnym Zambezi . Widywano je także w delcie Nigru , w dolnym Ogooue i w dolnej rzece Cross

Gupik, Pawie Oczko - Poecilia reticulata

Jedna z najbardziej znanych ryb akwariowych. Nie ma chyba nikogo, kto by tej rybki nie znał. A i pewnie niewiele jest osób, które w jakimś momencie by jej nie hodowały. Jest to gatunek, od którego najczęściej zaczyna się swoja przygodę z akwarystyką. Pozycje ta zawdzięcza niewątpliwie i swojemu atrakcyjnemu wyglądowi jak i łatwości hodowli, dużej odporności nawet na niesprzyjające warunki w akwarium. No i co ważne, i szczególnie istotne dla osób które się dopiero wgłębiają w akwarystykę i są często spragnione szybkich sukcesów hodowlanych - jest to gatunek niezwykle łatwo się rozmnażający.

Historia, Nazwa:
Ryby te wypłynęły na "światło dzienne" w 1850 roku, gdy muzeum zoologiczne byłej Królewskiej Akademii Nauk w Berlinie otrzymało przesyłkę gupików z Wenezueli. Kustosz muzeum Wilhelm Peters zbadał je, a wyniki swych badań opublikował 9 czerwca 1859 w miesięczniku Akademii Nauk w Berlinie i nadał tym rybom łacińską nazwę Poecilia reticulata. W 1861 zakonserwowane ryby pochodzące z Barbados przesłano do muzeum w Turynie. Zostały zbadane przez Filippo de Filippi, który stwierdził odchylenia w budowie gonopodium i stworzył dla nich nowy rodzaj: „Lebistes”. W 1866 Robert John Lechmere Guppy wysłał z Trynidadu kilka egzemplarzy tych ryb do Muzeum Brytyjskiego w Londynie. Zbadał je zoolog Albert Günther i nie uznał tych ryb za identyczne z Poecilia reticulata. Od nazwiska uczonego, który przesłał badane okazy nadał im łacińską nazwę Girardinus guppii. Nazwa ta w nomenklaturze naukowej się nie utrzymała, jednakże weszła bardzo mocno do języka potocznego. I dziś zarówno w języku polskim jak i angielskim, te rybki, są to po prostu Gupiki lub z angielskiego Guppy.
W 1906 angielski ichtiolog Charles Tate Regan po raz pierwszy opublikował wyniki badań na temat „pawich oczek”, na podstawie okazów otrzymanych z Trynidadu od Guppyego. Były to 2 samce, które różniły się barwą. Dopiero w 1910 roku angielski hodowca ryb J.A.M. Vivian rozpoczął hodowlę tych okazów w jednym akwarium i stwierdził, że ryby te łatwo krzyżują się między sobą. Ogłosił, że są to ryby tego samego gatunku tylko opisane pod innymi nazwami.

Warto w tym miejscu jeszcze wspomnieć o Gupiku Endlera, Żyworódce Endlera (Poecilia wingei, wcześniej Poecilia sp. Endleri). Na dzień dzisiejszy, ta rybka jest uznawana za odrębny gatunek od "zwykłego" gupika (Poecilia reticulata). Jednakże jest to kwestia dyskusyjna, ustalenia by uznać ta rybkę za oddzielny gatunek zapadały teraz, niedawno, bo w latach 2000. Oficjalną jednolitą nazwę łacińska - Poecilia wingei Poeser, Kempkes & Isbruker -nadano w marcu 2006 roku. Jednakże do dziś część badaczy stoi  na stanowisku,że to nie jest odrębny gatunek.
Tak czy owak, Gupik Endlera dobrze krzyżuje się z tradycyjnymi gupikami, dając płodne i ładne potomstwo.